Teambuildings in juni: de zachte kracht van de natuur als spiegel en verbinder

Juni was een bijzondere maand. Ik mocht opnieuw een aantal teambuildings begeleiden waarin natuurbeleving, de bijen en hun relatie tot mensen centraal stonden. Wat me telkens opnieuw raakt, is hoe deze dagen meer worden dan een ‘leuke activiteit met het werk’. Ze worden momenten van echte ontmoeting, reflectie en verbinding.

Tijdens deze dagen, die vaak starten met natuurbelevingsoefeningen, merk ik hoe mensen langzaam zakken uit hun hoofd en landen in hun lijf. Stilaan ontstaat er ruimte om elkaar op een andere manier te zien — niet als collega’s in een rol, maar als mensen met een verhaal. De natuur helpt daarbij: ze oordeelt niet, haast zich niet, en nodigt uit tot vertraging en aandacht.

Het leven in de bijenkast is een prachtige metafoor. Wanneer deelnemers de organisatie en dynamiek van een bijenvolk leren kennen, beginnen ze spontaan parallellen te trekken met hun eigen team. Wie neemt initiatief? Wie bewaakt de sfeer? Waar zit de zorgzaamheid? Welke patronen herkennen ze — en welke willen ze misschien loslaten?

Wat me telkens weer ontroert, is hoe zacht mensen met elkaar omgaan tijdens deze ervaringsgerichte momenten. Niet omdat ik dat expliciet vraag, maar omdat de setting en aanpak uitnodigt tot zorg. Ze leren samenwerken op een manier die niet draait om presteren, maar om luisteren, afstemmen, en meebouwen.

Daarom vind ik het belangrijk om de mensen actief te betrekken bij het opzetten van de dag. Geen passieve deelnemers die een programma ondergaan, maar deelhebbers die die meedenken, keuzes maken en zelf de regie nemen. Dat zorgt voor een ander soort energie: er ontstaat eigenaarschap, betrokkenheid en autonomie. Mensen voelen zich geen nummer, maar een waardevolle schakel.

Het mooiste compliment dat ik deze maand kreeg, kwam aan het einde van zo’n dag:

“Margot is niet autoritair.”

Op het eerste gezicht klinkt dat eenvoudig. Maar in de context van hun werkplek, waar autonomie niet altijd vanzelfsprekend is, zegt dit heel veel. Het vertelt iets over waar zij vandaan komen — maar ook over wat er mogelijk wordt als je mensen vertrouwen en ruimte geeft.

Juni bevestigde voor mij nog maar eens: een teambuilding hoeft niet groots of spectaculair te zijn. Het mag zacht, traag en echt. Want vaak is dat precies wat een team nodig heeft.